Na névoa de fundo azul flutuavam as pupilas dilatadas, atentas a todos os pormenores fora do alcance do visionário comum. A pele fina e solta, presa pelo nariz ao rosto. Observava os jovens, com um ar pensativo. Focava-se nas conversas animadas dos adultos, enquanto trauteava músicas na viola.
Sabia que o excesso de alegria o condenou a uma vida rápida, com 40 parecia ter a inércia dos 80. De ano para ano agradeciamos-lhe o favor de continuar vivo . Aquele abraço universal, sempre como se fosse o último, transmitia-nos a força do mundo, o saber partir.
Até ao dia em que nos cansamos. Passaram, no mínimo, 20 anos.
Sabia que o excesso de alegria o condenou a uma vida rápida, com 40 parecia ter a inércia dos 80. De ano para ano agradeciamos-lhe o favor de continuar vivo . Aquele abraço universal, sempre como se fosse o último, transmitia-nos a força do mundo, o saber partir.
Até ao dia em que nos cansamos. Passaram, no mínimo, 20 anos.